Omschrijving

Het credo van het huidige rivierenbeleid is: het klimaat verandert, er komt meer water; de dijken kunnen niet hoger; de waterspiegels moeten omlaag. Dijken worden verlegd, er worden hoogwatergeulen gemaakt, er moet meer berging komen. Maar hoe was dat in het verleden?

Rond 1800 dachten alle belangrijke waterbouwkundigen dat Holland en Utrecht zouden vergaan als gevolg van de hoge rivierstanden. Er restte in hun beleving nog maar één middel: de verspreiding van het van boven komende water. In 1850 kwam er een nieuwe aanpak van het rivierprobleem. Men besloot om de rivieren te normaliseren. De rivier werd versmald door de bouw van kribben. Daarnaast kreeg iedere rivier een eigen uitgang naar zee. De dijken werden verhoogd en versterkt. Na 1861 is het aantal overstromingen drastisch verminderd.

Na 1953 werden voor de rivieren overstromingsnormen vastgesteld, daarbij kwamen ook de natuurbeschermers met hun inbreng. Samen met de hoge afvoeren van 1993 en 1995 vormde dat de basis voor Ruimte voor de Rivier. Volgens Rijkswaterstaat krijgen we drogere zomers en nattere winters. Met als gevolg grotere extremen van de rivierafvoer. Maar zijn die voorspellingen realistisch? Wat kunnen we leren van het verleden?

Spreker(s)

Ton Burgers zal hier uitgebreid over vertellen naar aanleiding van zijn boek ‘Nederlands grote rivieren, Drie eeuwen strijd tegen de overstromingen’.

Locatie

Faculteit CiTG, Zaal C

TU Delft

Organisator

Bouw- en Waterbouwkunde

Het Gezelschap “Practische Studie”

Naam en contactgegevens voor informatie

Yorick Ligthart

voorzitter-ps@tudelft.nl

Aanmelden via

Inschrijven kan door een mail te sturen naar Yorick Ligthart via:

voorzitter-ps@tudelft.nl